Marnetocht 2001

Op- en afladen

"Wil je roeien op de Marne en tot slot dwars door Parijs?". Het antwoord was natuurlijk "Ja!". Het zag er aanvankelijk naar uit dat twee Hemusploegen van 18 t/m 26 augustus deze tocht zouden meedoen, maar door de grote belangstelling werd er een extra week toegevoegd en moest er wat geschoven worden en zo ontstond er voor Hemusroeiers een Marne tocht I en II.
De middag voor vertrek hoorden we rond half vier via de voicemail een wat cryptisch bericht van ploeg I. Het was niet echt nodig, maar misschien wel wenselijk, om een reservebankje mee te nemen. Mijn reiskoorts laaide in alle hevigheid op. Alles leek onder controle en nu dit!. De boodschapper was inmiddels richting Parijs vertrokken en Evert-Jan en Wim spoedden zich naar Hemus met een rolmaat om een bankje te bemachtigen met de juiste slidingbreedte. Wim maakte van twee schrootbankjes een spiksplinternieuw. Het bleef een gok. Ik sliep slecht, want met een beroerd bankje wordt zo'n tocht geen pretje.
De volgende ochtend stonden we bepakt en gezakt, inclusief bankje, op het Jaarbeursplein. Niemand had zich verslapen, het was mooi weer, de reis kon beginnen. Na een rustige busreis met toeristisch karakter kwamen we aan in Epernay, centrum van de Champagne en het beginpunt van onze tocht.
's Avonds bezochten we het champagnehuis Mansard, waar werd uitgelegd hoe de verschillende soorten champagne werden gemaakt. Een bezoek aan de kelders en een proeverij mochten niet ontbreken en aansluitend konden we genieten van een heerlijk diner. Toen we in de bus wilden stappen goot het pijpestelen, maar als hotelgast hoefde ik me daar niet druk over te maken en ik sliep heerlijk.
De volgende ochtend werden de boten afgeladen. Het bankje bleek te passen, maar was, naar later bleek, volstrekt overbodig!.

200 kilometer

De boot werd te water gelaten, proviand, bagage en bemanning gingen aan boord en we waren klaar voor vertrek. Het commando "uitzetten gelijk" werd keurig opgevolgd, alleen bleef de pikhaak aan de wal hangen, dat werd dus direct een oefening terugmanoeuvreren. Maar even later roeiden we dan toch met een stralende zon op de Marne. De boot roeide goed, de bankjes liepen iets minder soepel dan vlak voor vertrek op de Eem, maar er was uiteindelijk ruim 200 km. mee geroeid. Deze boot had Parijs gezien!Het was zondag en omdat er geen mogelijkheid was geweest om voor vertrek brood te kopen, besloten we onderweg bij een dorpje aan te leggen. Ik stuurde de boot tegen de stroom in naar de kant. De boeg riep: "We gaan te snel", we hoorden een tik, de dol raakte de zigzag beschoeiing. Alles leek goed afgelopen, maar bij nadere beschouwing bleek de kraag van de bakboordriem verdwenen. Ik dacht dat ik er ter plekke in bleef. Net begonnen, hoe moesten we nu verder roeien. Het was even stil in de boot. Ik werd eruit gestuurd om brood te kopen. Van de drie dorpsbakkers bleken er twee met vakantie, de derde was uitverkocht, dus werden het amandelgebakjes. Echt een moment voor taart!. Eenmaal terug bij de boot hadden Evert-Jan en Wim met een stuk koord een alternatieve kraag geknoopt. De vraag was kunnen we hiermee het eerste traject uitroeien. Proberen maar. En zowaar het was te doen. Ik had wat moeite met draaien, maar ongeclipt roeien ging prima. Passerende boten zagen niet wat er aan onze riem mankeerde en keken wat verbaasd naar mijn roeibeweging. In de boot ontstond al snel het grapje dat wij op zo'n tocht een beginner meenamen, die op boeg mocht meeroeien. Aan het eind van het eerste traject konden we de kraag lenen van een reserveriem van de Eem en later in de week kregen we er één cadeau van de Franse roeivereniging "Les Vikings de l'Omois" in Chateau-Thierry.
Het weer bleef mooi, het werd steeds warmer, de wijngaarden werden afgewisseld door dorpjes en bossen. De sluizen waren ruim en het verval varieerde van 40 cm. tot 4 meter. De handige kettingen die we gewend waren bij de Sarthe ontbraken. Hier moesten we het meestal doen met een sluistouw rond een bolder en verder langszij gaan liggen. Soms liep de sluisdeur fors over en konden we genieten van een waterval. We zagen ijsvogeltjes, zochten bijna tevergeefs naar een geschikte picknicplek, hielden met kamferspiritus de blaren onder controle en visten en passant petjes en zonnekleppen uit het water. We dronken liters mineraalwater, werden door de kapitein zorgzaam voorzien van zouttabletten, aten komkommer, wortel en zelfgekweekte tomaatjes en 's avonds werd er gedineerd. Overhangende takken hadden het wel eens voorzien op ons roer, de Nederlandse driekleur of het geusje, maar de tocht verliep voorspoedig. De voorlaatste avond zat de bemanning van de Bergeend gezellig te dineren in een tuin van een restaurant aan de Marne, terwijl de kapitein alvast Parijs verkende.

Parijs!

De temperatuur lag boven de 30 graden en we gingen op weg naar Parijs. De sluizen zaten mee, we roeiden door een 800 meter lange tunnel, waar het in canon gezongen lied "frère Jacques" weerklonk en toen kwamen we uit op de Seine, breed en met de nodige scheepvaart. Nu ging het gebeuren. De golven en de deining waren dankzij de cursus "roeien op stromend water" van Nautilus geen probleem. De rondvaartboten waren enorm en voor we het wisten lagen we met 13 wherries voor Ile St. Louis met zicht op de Notre Dame. Het licht bij de brug stond op rood, alle zwemvesten gingen aan en de Brigade Fluvial kwam informeren wat de bedoeling was. De admiraal liet de benodigde papieren zien en het wachten begon. Het was de bedoeling dat we met begeleiding van de waterpolitie verder zouden roeien tot Pont de Neuilly. Er werd druk heen en weer gevaren met rubberboten tussen de politiepost en de admiraal. En iedereen bleef op de stroom dobberen voor de brug, een vermoeiende bezigheid. Uiteindelijk lagen de boten aan de kade. Na een uur wachten moesten we een stukje terugroeien, dan konden we door een sluis achterom worden geleid. Een idee van de politie, maar de sluiswachter wilde alleen genummerde boten doorlaten en jullie begrijpen het al de instantie die dergelijke nummers verstrekte was op zaterdag gesloten. Dus oefenden wij het wachten nog even. Dankzij Evert-Jan, die zich als bolder vermomd, bovenop de kademuur bevond, lagen wij als een van de weinige boten in de schaduw. En terwijl men bij de politiepost nog eens een worstje omdraaide op de barbecue kwam het verlossende woord.
Een voor een dwars de Seine overvaren, na ruim 2 uur wachten in de zon, aanleggen aan een uit segmenten opgebouwd wiebelvlot, boot afriggeren, uitladen, uit het water tillen, paar treden op, dwars door de politiepost (schuifdeuren waren inmiddels verwijderd), schuine loopplank op naar de kade. En zo gingen er onder leiding van de bemanning van de Maas boot 13 wherries uit het water. Er verscheen nog een Franse persmuskiet om de operatie "Nooitgedacht" vast te leggen en de politie keek toe. Ik dacht aan de wijze woorden van Tineke toen de kraag van de riem was geknapt: "Elly, met boos worden bereik je niets", dus ik leende water bij de politiepost, want die gekke Hollanders gingen de boten ook nog schoonmaken. De boten werden met onze laatste krachten op de botenwagen getild en een doodstille bus vertrok uit Parijs. Bij de eerste stop op de camping kwam iedereen weer wat bij van deze unieke ervaring met een glaasje wijn of fris!.
's Avonds was er nog een slotdiner aan de Marne met musette-muziek en de volgende dag vertrokken we naar huis.